relaxen, werken en Bundabashen

Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb laten horen, maar ik ben heel veel in de bush geweest, dus weinig tijd gehad om iets leuks te typen. Maargoed, ik ben weer op 3 verschillende plaatsen in de Bush geweest. Als je geen zin hebt om het hele verhaal te lezen, dan in het kort: Phalaborwa mines: duizend veiligheidsmaatregelnen, één kakgebied en één heel gaaf gebied met olifanten. Jejani: geen werk, maar relaxen, super mooi en heel gezellig. Sandringham: mooi gebied, vreemde Afrikaner en Bundabashen (extreem off-roaden).

Het lange verhaal: Goed, 3 weken terug mocht ik mee om weer een vegetatieonderzoek te doen in twee natuurgebieden rondom een grote mijn. Dit betekende dat we aan dezelfde veiligheidsmaatregelen moesten doen als de mijnwerkers zelf. Dit betekende voor ons een presentatie en een test over veiligheid. Zoals ik al verwacht had stelde dit helemaal niks voor. Een paar simpele vragen en je mag naar binnen. Ze mogen dan doen alsof, maar het blijven Afrikanen: zo veilig hoeft het allemaal niet. Het eerste gebied waar we heen gingen was veruit het slechtste gebied waar ik tot nu toe geweest ben. Elke 2 minuten komt er een grote vrachtwagen langsscheuren met 80 k/h over een zandweg waar jij direct naast probeert te werken. De hele dag één impala en één wrattenzwijn langs de weg gezien. Geen groot succes. Het onderkomen was weer prachtig. Een lodge in het dorpje waar we per 2 personen een 8-persoonshuis hadden, dus weer afzien... Het 2e gebied maakte het eerste gebied weer volledig goed. Prachtige omgeving, heel heuvelachtig, mooie rivier en lekker 4x4 paden om bij de sites te komen. Nog een paar mooie olifanten gezien ook.

Hierna mocht ik thuis weer even een tijdje aan het werk, maar dat was ook wel weer eens nodig, maar vanwege een paar nationale feestdagen hier gingen Mike en Clothilde naar hun vakantiehuis op een privatefarm genaamd Jejane en vroegen of ik mee wilde dit weekend. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Het enige probleem was dat ik er zelf moest zien te komen, want zij gingen direct vanuiit de diploma-uitreiking van hun dochter. Dit heeft me een aardig portie stres en moeite opgeleverd, maar 6 uur en 2 keer bijna opgeven en onderdak zoeken later was ik op de farm. In één woord: geweldig. Ze hebben daar hun eigen game-vehicle, dus een open pickup met banken achterop voor 360 graden zicht en een trackers-seat op de bumper, wat ik uiteraard niet kon laten om daar te gaan zitten. Hele relaxte paar dagen gehad met Mike, Clothilde en 2 van hun vrienden en prachtig wild gezien (zie foto's) En omdat er geen hekken om het huis staan komen s'nachts de dieren vrolijk voor je huis langslopen. Zo heb ik nu ook een civet en een genet gezien (google maar, ze zijn leuk). Dus een beetje oppassen met wat je doet en niet te veel herrie maken zodat je geen roofdieren aantrekt, maar wel een geweldige ervaring.

Nu ben ik net weer terug van een paar dagen werk in Sandringham. Een farm die eigenlijk uitsluitend gebruikt word om op te jagen. Ik heb dus voornamelijk een paar achterkanten van dieren gezien die hard wegrennen, maar mooi was het wel. Het onderdak waren dit keer ook simpele jagershutten en we kregen diner met z'n drieen aan een kampvuurtje. Ik vond het prachtig. Ook hier stonden weer geen hekken om het verblijf heen, dus toen ik s'ochtends mijn deur open deed keek ik recht in de ogen van een Nyala bull. Goeiemorgen. De eigenaar van dit gebeuren was ook de meest excentrieke man die ik in tijden heb gezien. Een grote afrikaner van minstens 150 kilo waarvan waarschijnlijk anderhalve kilo zijn baard was. Hij vond het werk wat we deden wel fijn, maar jammer dat we geen echte afrikaners waren... Wat een grote bek had die kerel, maar geen slechte bedoelingen. Toch durfde ik geen foto van hem te maken... Het gebied was ook zeer slecht onderhouden qua wegen omdat er geen game-drives gedaan worden. Hierdoor ben ik aan aan nieuw concept gïntroduceerd: Bundabashen. Hoewel over sommige wegen daar al als aardig "off-road" voelt, betekend bundabashen dat je jezelf daadwerkelijk door de bush gaat bashen, dus toen er een grote boom over de weg lag keken Luc en John elkaar aan, begonnen te grijnzen en schreeuwen uit volle borst: BUNDABASH!!! en gaan in volle vaart recht de bush in, blind door de struiken in de hoop dat je daar de weg weer tegen komt. Het heeft slecht de radioantenne, een lichte beschadiging op de zijspiegel en een paar krassen opgeleverd. Na 27 jaar door de bush karren met een "bakkie" (pickup in het afrikaans) weet john wat hij doet.

Nu is het tijd om echt stevig in mijn project te duiken voor de komende weken, want stiekem heb ik nog maar vijfenhalve week over om mijn werk af te krijgen, maar gaat wel lukken. Dus in de woorden van onze grote "vriendelijke" Afrikaner: Beweeg jullie vetgat en gaan werk, jullie fokkin Engelsman! oprot!